Rzeźby Adama Myjaka w Świnoujściu

W kolejną sobotę 4 lipca w Galerii Sztuki Współczesnej ms44 zostanie otwarta wystawa rzeźb profesora Adama Myjaka. Jego twórczość zaliczana jest do klasyki sztuki polskiej przełomu XX i XXI wieku. I jest on jednym z ważniejszych artystów którzy wywarli wpływ na obraz rodzimej sztuki. Jego prace już 4 lipca będą eksponowane w ms44 a z artystą będzie się można spotkać na wernisażu.

Adam Myjak od 1965 studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1971. Rok później rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystym wydziale. Od 1990 jest profesorem. Prowadzi pracownię Rzeźby w ASP w Warszawie. Jest kierownikiem Zakładu Rzeźby na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. Wspólnie z Dyrektorem Teatru Wielkiego - Opery Narodowej Waldemarem Dąbrowskim prowadzi Galerię „Opera” w Teatrze Wielkim. Przewodniczący Rady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Dwukrotnie wybierany na podwójne kadencje rektora (1990-1996 i 1999-2005). Wywarł decydujący wpływ na obraz Akademii w latach 90-tych i początku XXI wieku, dbając tyleż o gospodarstwo, co o tradycję i prestiż Uczelni w trudnych przełomowych czasach.

Debiutował wraz z pokoleniem tzw. Nowej figuracji lat 70-tych w sztuce polskiej.

Współtworzył ruch „O poprawę”. W latach 70-tych był redaktorem artystycznym miesięcznika „Nowy Wyraz”, dzięki czemu jego łamy składają się na wyczerpujący album sztuki tej dekady. Wczesny okres Jego twórczości stał pod znakiem wielkiego cyklu głów o miękkiej, jakby zamglonej fakturze i sennych rysach, monumentalnych niezależnie od ich fizycznych wymiarów. Motyw głowy, jako pola symbolicznych zabiegów pozostaje aktualny w Jego twórczości, przechodząc, wraz z równie klasycznymi tematami, jak popiersie i figura, kolejne fazy formalne i stylistyczne.

Wśród nich wyodrębnia się okres bardziej zdecydowanego i syntetycznego formowania powierzchni oraz kontrastowania partii matowych i polerowanych bądź łączenia różnych materiałów, jak kamień i brąz, co nastąpiło na przełomie lat 70-tych i 80-tych. Artysta spędził lata 1979-1981na stypendium im. Wilhelma Lehmbrucka w Niemczech. W połowie lat 80-tych nowym cyklem w Jego twórczości stały się kroczące, wydłużone, ażurowe „Figury”. Następujące po sobie kształty i formy wzbogacały kolejno repertuar Jego twórczości, składając się na jej dzisiejsze bogactwo.

Zdobywa liczne nagrody w konkursach krajowych i międzynarodowych.

Na swoim koncie ma ponad 100 wystaw indywidualnych, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

W 2006 odbyła się wielka wystawa indywidualna w Warszawie (Zachęta), w czerwcu-sierpniu 2007 w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. We wrześniu 2005 otrzymał najwyższe odznaczenie za zasługi dla kultury – złoty medal Gloria Artis. W 2009 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Przewodniczący międzynarodowego Jury w konkursie na pomnik Katastrofy Smoleńskiej.W styczniu 2012 roku w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie retrospektywna wystawa rzeźb z okazji 40-lecia pracy twórczej. W kwietniu w 2012 roku został po raz piąty wybrany rektorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.W 2013r. w Europejskim Centrum Muzyki im. Krzysztofa Pendereckiego powstała stała Galeria Rzeźb Adama Myjaka, w której eksponowanych jest 10 rzeźb podarowanych przez autora.  W 2015r. powstała stała autorska Galeria Rzeźb Adama Myjaka w siedzibie Ośrodka Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Przez kilkanaście lat był członkiem Rady Programowej Centrum Rzeźby w Orońsku, w tym pięciokrotnie jej przewodniczącym. Tworzy i mieszka w Warszawie.

                                                                                                                                   ms44

antropologia Formy

Immanentność w “doświadczaniu” biologii człowieka sprawia, że jego wyobrażenie staje się integralną częścią wizualnego postrzegania rzeczywistości i powszechnym językiem retrospekcji. Pamięć formy, bryły, morfologii ciała, ich multiplikacja w kolejnych seriach prac, pozwala twórcy w nietrwałości odnaleźć ontologiczny sens. Dramat ulotności, dekonstrukcji mitu ciała/biologii pozwala artyście ukazać jakąś prawdę o kondycji ludzkiego życia, jego wewnętrznym splątaniu, tęsknocie za klarowną i czystą Formą.

Ten motyw jest stale obecny w pracach rzeźbiarskich, często mocno eschatologicznych, poszukujących początku i jego powiązaniu z ideą logosu. Opisywanie dramatu niemożności zawartego w istocie naturalnego procesu przemijania, decyduje o sensie i sile twórczości Adama Myjaka.I ten właśnie egzystencjalny wymiar stanowi o komplementarności świadomego życia ze sztuką. Intensywność kreacji rzeźbiarskich twórcy uzmysławia, że dzieło nie zawsze jest produktem, lecz także procesem, w czasie którego zostanie ujawniana prawda nie tylko o artyście, lecz również o naturze sztuki, relacjach pomiędzy nadawcą i odbiorcą, mitach i symbolach, w jakie wikła się życie człowieka. Pamięć idei ciała jest, jak zawsze, kłamliwie piękna i czysta, póki nie poddamy jej sekcji.

Przygotowując się do kolejnej rzeźbiarskiej analizy, w której przekłada własną biologię na projekcję zbiorowego doświadczenia, Adam Myjak świadomie poszukuje granicy, po przekroczeniu której, powtarzalność artystycznego gestu staje się świadomością biologicznego procesu.

                                                                                                Andrzej Pawełczyk