Wsteczna Delta Świny

Wsteczna Delta Świny to stanowiący fragment Zalewu Szczecińskiego obszar ponad 3000 ha bagnistych, podmokłych wysepek, szuwarów i płytkich wód. Unikalny w skali kraju archipelag wodno-błotnych wysp poprzecinanych cieśninami i kanałami. Oryginalne nazwy poszczególnych wysp jak np.: Zajęcze Łęgi, Wydrza Kępa, Koński Smug, Warne Kępy, Trzcinice, Gęsia Kępa, Wielki Krzek czy Karsiborska Kępa mają pochodzenie historyczne.
Delta Świny to jedno z ważniejszych naturalnych siedlisk ptaków w Polsce, uznane przez BirdLife International  za Europejską Ostoję Ptaków (IBA). Na jej terenie stwierdzono występowanie około 240 gatunków ptaków, w tym 160 gatunków, które odbywają
tu lęgi. Gnieździ się tutaj blisko 1% polskiej populacji lęgowej bielika.
Jako fragment Zalewu Szczecińskiego kompleks wodno-błotnych rozlewisk Delty Świny stanowi w skali Europy ogromnie cenne zimowisko, jak i miejsce pierzenia się ptaków.
W okresie przelotów: wiosną i jesienią można tutaj stwierdzić kumulacje wielotysięcznych stad ptaków wodnych migrujących wzdłuż dorzecza Odry i wybrzeża Bałtyku.
Ptasią „ikoną” Delty jest wodniczka – niepozorny ptak wróblowaty, którego populacja
w skali świata wynosi nie więcej niż 20 000 samców. Niegdyś rozpowszechniona
na torfowiskach i podmokłych łąkach zaczęła zanikać w związku z utratą siedlisk.
Na terenie Delty Świny gdzie znajduje się jej najdalej wysunięta na zachód populacja, wodniczka znalazła jeden z najważniejszych w Polsce biotopów.
Ze względu na wyjątkowe walory przyrodnicze Delta Świny wraz z resztą obszaru ujścia Odry została w 1993 roku uznana przez Międzynarodowe Towarzystwo Przyjaciół Przyrody (Naturfreunde Internationale-NFI), „Krajobrazem Roku 1993-94”. Ze względu na bioróżnorodność oraz unikalne walory krajobrazowe obszar Delty Świny o powierzchni około 1 700 ha włączony został w 1996 roku do Wolińskiego Parku Narodowego.  
Przez długie lata obszary wysp użytkowane były rolniczo – głównie pod kątem wypasu, w wyniku czego ukształtowały się tutaj cenne zbiorowiska roślinne. Prowadzone
na dostępnych obszarach wysp wypasy oraz wykaszania umożliwiały utrzymanie się tutaj cennych zbiorowisk łąkowych (słonawy, szuwary turzycowe oraz wilgotne łąki).
W wyniku zaprzestania działalności rolniczej (lata 80-te i 9-0-te ubiegłego stulecia)
na cenne łąki, w tym łąki słonolubne zaczęły wkraczać dominujące zespoły roślinne –
w szczególności zbiorowiska szuwaru trzcinowego. Nazwa zbiorowiska pochodzi
od gatunku w nim dominującego – w tym przypadku trawy – trzciny pospolitej dorastającej nawet do 3 m wysokości.